Gra o Tron wróciła. Juhu! Ale jednocześnie stoję dziś przed trudnym zadaniem. Opublikowane przez nas dwa tygodnie temu przecieki potwierdziły się w 95%. Brakło w nich wprawdzie odniesienia do dwóch scen, a jedna została mylnie zinterpretowana (scena z Tormundem i Dondarrionem miała miejsce w Ostatnim Domostwie, nie Czarnym Zamku). Tym niemniej większa część odcinka pokrywa się z tym o czym pisałem w stu procentach. A to znaczy iż – o zgrozo – pozbyłem się już większości swoich żartów na temat fabuły. No cóż, będziemy sobie musieli jakoś poradzić. Zacznijmy od streszczenia (robimy to wątkami, bo akcja toczyła się tylko w trzech miejscach). Królewska Przystań i okolice Qyburn musi mieć jakieś magiczne moce, bo informuje Cersei o upadku Muru mniej więcej w tym samym czasie, gdy Bran przekazuje tę informację w Winterfell. Tak, tak, wiem, że teoretycznie te sceny nie muszą toczyć się w tym samym czasie. Tyle że wątki z KP i Winterfell połączy podróż na Północ Theona, więc o ile nie zakładamy, iż dotrze on na miejsce wiele tygodni po pokonaniu Białych Wędrowców… no to musimy przyjąć równoległość tych scen. Czyżbym zaczął od narzekania? Jak najbardziej. Ale wróćmy do streszczenia. Cersei przyjmuje wiadomość z uśmiechem na twarzy, ku lekkiemu zmieszaniu Qyburna (ciekawe skąd to zmieszanie, przecież w poprzednim sezonie dowiedział się jaki jest plan). A tymczasem Euron Greyjoy przybywa do miasta ze Złotą Kompanią. Odbywa też nieistotne pogaduchy z Yarą – trochę trąci to próbą przypomnienia widzom o motywacjach (i istnieniu) drugorzędnych postaci. Złota Kompania na statkach Eurona Greyjoya. Cersei przyjmuje odmłodzonego na potrzeby serialu Harry’ego Stricklanda w komnacie tronowej. Swoją drogą, to cała Królewska Przystań wygląda na bardziej wyludnioną niż kiedykolwiek. Jeszcze w poprzednich sezonach mieliśmy od czasu do czasu jakąś panoramkę z pospólstwem, a teraz to nawet dworzan w sali tronowej nie uświadczymy. Poznajemy siłę wojsk Złotej Kompanii, a Cersei jest niepocieszona, gdy słyszy, że słonie źle znoszą ograniczony budżet CGI… pardon… podróże morskie. Przyznam, że ten mały smuteczek Cersei nawet mnie rozbawił. A design Złotej Kompanii – wyraźnie inspirowany wschodnimi wzorcami – nawet mi przypadł do gustu. Jeśli nie trzymamy się realiów książkowych, to taka zmiana nie jest głupia. Harry Strickland wygląda kubek w kubek jak mój kolega ze szkoły. Aż musiałem sprawdzić, czy to nie on na liście płac. Euron dosłownie wpycha się Cersei do łóżka, królowa zresztą nie jest potem jakoś szczególnie oszołomiona spędzoną razem nocą. A ja – pomimo moich zachwytów nad Euronem z poprzedniego sezonu – żałuję jednak, że nigdy nie zobaczymy w serialu książkowego Wroniego Oka. A! Zapomniałbym. Należy pochwalić serial za to, że dał Euronowi własny herb (symbol Greyjoyów jest ozdobiony czerwonym okiem). Ponieważ liczba gołych cycków w sezonie musi się zgadzać, chwilę potem obserwujemy Bronna, który próbuje zabawiać się z trzema prostytutkami. Ale te paplają tylko o smokach. Baraszkowanie przerywa Qyburn, który rzuca jednym z nielicznych trafionych żartów w serialu (na temat choroby wenerycznej), a następnie zleca Bronnowi zabicie dwóch Lannisterów. OK, postawmy sprawę jasno. Gdyby serialowy Bronn był Bronnem książkowym, to rzeczywiście ta perspektywa trzymałaby nas w napięciu. Ale w sytuacji, gdy dowcipnego socjopatę Bronna zastąpił najemnik o złotym sercu, rezultat jest i tak dobrze znany. Coś tam, coś tam, jak mus to mus. Na koniec Theon wdziera się na pokład Ciszy, uwalnia Yarę, ta – mimo wycieńczenia miesiącami niewoli – strzela go w pysk, ale wszystko kończy się dobrze. Yara płynie na Żelazne Wyspy, Theon na Północ. Nuda. Winterfell i okolice Odcinek zaczyna się piękna i malowniczą sceną armii i królewskiego orszaku maszerujących w stronę Winterfell. Skojarzenia z pierwszym odcinkiem Gry o Tron są jak najbardziej na miejscu, również ze względu na motyw muzyczny, który towarzyszył Robertowi Baratheonowi. Ach, tak sobie teraz pomyślałem, że gdyby serial zechciał użyczyć tej muzyki Stannisowi (chociaż w chwilach jego triumfu), to odbiór tej postaci byłby zupełnie inny. Czy tylko ja mam wrażenie, że Nieskalani się rozmnożyli? Scena urzekła mnie nie tylko ogólną malowniczością ujęć i zdjęciami smoków, ale również świetnie odegraną sceną, w której Arya chce zawołać Jona, ale za bardzo się peszy. To jeden z powodów dla których bardzo cenię Maisie Williams jako aktorkę. Niewiele ma w serialu do grania, jej rola jest od jakiegoś czasu bardzo monotonna i wyprana z emocji… ale kiedy ma okazję, to staje na wysokości zadania. Śliczne odwołanie do małej Aryi. Żart Tyriona nadaje się do Pomylonych Analiz, nie do scenariusza. Przejeżdżając przez miasteczko pod murami Winterfell słyszymy od Jona, że ludzie z Północy są wyjątkowo nieufni (i brodaci). Chwilę potem smok wtłaczają trwogę w serca pospólstwa, ku uciesze Daenerys. Na serio, gdyby tego typu scenki były ilustracją arogancji Targaryenów, czymś pokazanym jako ciemna strona charakteru Dany, to sam bym przyklasnął. Ale wydaje mi się, że nie o to chodziło scenarzyście. To zdumiewające. Powitanie z Branem wypadło lepiej niż się spodziewałem. Następne w kolejce są oczywiście powitania. I teraz trudno nie pochwalić Kita Harringtona, który też zdołał uczynić scenę z Branem pełną wzruszeń. -Jesteś już mężczyzną – stwierdza Jon. -Pół-mężczyzną, pół-drzewem – odpowiada Brandroid – Jak Arkadiusz Milik. Powitania idą jako-tako, Sansa strzela tradycyjne fochy, a Brandroid przebudza się, by w twin-peaksowym stylu poinformować wszystkich o zdarzeniach ostatnich dni. Potem zaczyna się narada, która generuje nam główny konflikt odcinka. Niestety jest to konflikt strasznie wydumany, a do tego wyjątkowo nieefektywnie odegrany. Sansa ma pretensje, że Jon – sprowadzając zgodnie z planem sojuszników – zapomniał, iż Sansie chodziło o sojuszników, którzy nie jedzą. Lyanna Mormont, z zabawnej dziewczynki dwa sezony temu, stała się najbardziej nieznośnym dzieckiem po tej stronie Wąskiego Morza. Do tego Tyrion praktycznie ręczy głową za Cersei. Oj… Cała narada jest w moim przekonaniu źle odegrana, jeszcze gorzej napisana, ale pozwala nam przyjrzeć się młodemu Nedowi Umberowi. Ciekawe czy go jeszcze zobaczymy? Pamiętacie te nudne dyskusje na temat wyruszenia na spotkanie z Daenerys w poprzednim sezonie? No to mamy powtórkę. Rozmowa Sansy z Tyrionem się za bardzo nie klei, w ogóle mam wrażenie, że Sophie Turner chyba najgorzej z wszystkich młodych aktorów radzi sobie ze swoją rolą (i z innymi rolami też). Jako że cały odcinek stoi pod znakiem spotkań po latach, to Arya w końcu wita się z Jonem. Wypowiadane słowa są dość nienaturalne, ale aktorom udaje się uczynić tę sceną ciepła i nawet lekko wzruszającą. Do momentu, kiedy Arya stwierdza, że Sansa jest najmądrzejszą osobą, jaką spotkała. OK, rozumiem, że Arya nie otaczała się szczególnie bystrymi ludźmi, ale bądźmy poważni… Kit i Maisie mają dobrą ekranową chemię. W międzyczasie Davos, Varys i Tyrion kombinują jak by tu spiknąć Jona i Daenerys. W końcu wydają się taką naturalną parą. Już teraz zachowują się, jakby byli rodziną. Ale Dany ma inne sprawy na głowie. Smoki są w złym stanie i mało jedzą. Królowa i Jon natychmiast wyruszają je zobaczyć. I rzeczywiście, coś tu nie gra. Smoki wyglądają, jakby brakowało im głębi i zostały wyrenderowane przy użyciu oświetlenia niepasującego do światła otoczenia – przynajmniej w ujęciach, gdy są na ziemi. Tym niemniej Jon i Dany udają się na smoczą przejażdżkę. Hollywoodzka ciekawostka: brwi Emilii Clarke mają własnego menadżera. Zawsze myślałem, że fakt iż Tyrion zaprojektował siodło dla Brana będzie miało jakiś związek z siodłami smoków. Byłem też przekonany, że ujarzmienie smoka stanie się dowodem pochodzenia Jona. Myliłem się. Aczkolwiek przejażdżka była fajna. Tylko te spojrzenia smoków na Jona przy wodospadzie. Jak gdyby chciały powiedzieć: „Gościu! To twoja ciotka!”. Trzej zgryźliwi tetrycy. Zostawmy jednak smocze bara-bara, bo w kuźniach Winterfell dochodzi do jeszcze większej obrazy dla widza. Kowale… przetapiają… obsydian. Ten sam obsydian, którego nawet współcześnie nie potrafimy przetopić, nie tracąc jego właściwości. Ech… Czy naprawdę oczekiwanie, że obsydian będzie użyty w sposób historyczny, to znaczy do konstruowania nadziewanych minerałem maczug, to zbyt wiele? Aha, Arya spotyka też Ogara (niezbyt ciepłe powitanie) i Gendry’ego (no dobrze, tu powitanie jest dość ciepłe, choć spodziewałem się więcej „chemii”). Dziewczyna zamawia też u Gendry’ego włócznię. W tym fragmencie przecieki zawiodły – z rysunku wynika, że grotem włóczni ma być jednak obsydian. Temat valyriańskiej stali był poruszony na boku. W swoich komnatach Sansa czyta najnowsze tweety, by po chwili znów pokłócić się z Jonem. Litości! Czy tylko ja miałem wrażenie, że twarz Dothraka po lewej jest wygenerowana komputerowo? No i przechodzimy do prawdziwego Eldorado komedii, jakim jest spotkanie Daenerys z Samem. Królowa dziękuje Samowi za pomoc w wyleczeniu ser Joraha. Daenerys zapowiada też likwidację autonomii szkolnictwa wyższego i narzucone przez monarchę nowe porządki w Cytadeli. Kiedy mówiła o złamaniu koła feudalizmu, planowała zastąpić go totalitaryzmem. Z kolei Samwell prosi o ułaskawienie. W końcu ukradł parę książek oraz miecz ojca. – Ojcem się nie przejmuj – stwierdza Daenerys – Przeminęło z wiatrem, że się tak wyrażę – dodaje uśmiechnięta. Sam źle znosi wiadomość o śmierci ojca, jeszcze gorzej o zamordowaniu brata. Dobrze, że Dany nie dodała, iż wysłała do Horn Hill oddział Dothraków, żeby sobie poużywał na matce i siostrze Sama. Jak sprawiedliwość, to pełną gębą. Na Sama czeka przyczajony Bran, który sugeruje, że trzeba powiedzieć Jonowi prawdę o jego rodzicach. Niedoszły maester próbuje oponować, ale Brandroid nalega. -Ty właśnie zostałeś zdruzgotany emocjonalnie. Jon przed chwilą przespał się z ciotką… To najlepszy moment na poruszenie tego delikatnego tematu. Może się w końcu wszyscy pozabijacie – dodaje w myślach Brandroid. I rzeczywiście, w Kryptach Winterfell, Sam wyjawia Jonowi prawdę. Najpierw o egzekucji swojego ojca i brata. Swoją drogą szkoda, że nie padło porównanie do egzekucji Rickarda i Brandona Starków – aż się o to sytuacja prosiła. Potem nazywa go Aegonem Targaryenem, synem Rhaegara i Lyanny. I zaczyna mieszać w głowie Jona, podkreślając mentalne problemy Dany. Spodziewałem się nieco innego rozegrania momentu, w którym Jon poznaje prawdę, ale i tak było ciekawie. Na samym końcu odcinka Jaime przybywa do Winterfell, a Bran odgrywa moją ulubioną scenę z Inwazji Porywaczy Ciał. Donald Sutherland jako Bran Stark. Ostatnie Domostwo Przeciek dotyczący Czarnego Zamku okazał się częściowo fałszywy. Osoba, która oglądała odcinek dwa tygodnie temu, prawdopodobnie po prostu nie zrozumiała, gdzie toczy się akcja. I poniekąd – ze względu na spotkanie Edda z grupą Berica można rozumieć zamieszanie. Tak coś czułem, że zobaczymy jeszcze Neda Umbera. Otóż w rzeczywistości obserwujemy Ostatnie Domostwo – siedzibę rodową Umberów, a zarazem najdalej wysunięty na północ zamek, nie będący twierdzą Nocnej Straży. Mimo całkiem zabawne żartu na temat oczu Tormunda, scena jest nakręcona w bardzo horrorowym stylu, a wiadomość od Nocnego Króla (którą zapewne rozszyfrować mogłaby tylko Lai – gdyby oglądała ósmy sezon) bardzo mnie zaintrygowała. To dobry prognostyk na przyszłość. Reasumując Mam mieszane odczucia, ale jednocześnie nieco nadziei na przyszłość. Zacznijmy od plusów odcinka – wszystkie sceny „bez gadania” wypadły bardzo dobrze. Reżyseria i praca kamery stały na najwyższym poziomie. Początek oraz koniec odcinka były wręcz doskonałe. Nowa czołówka też jest niezła. Gorzej, że postaci muszą też czasem gadać. A scenariusz zawodził na kilku płaszczyznach. Przynajmniej połowa kwestii dialogowych pobrzmiewała jakimś fałszem. To zresztą bolączka kilku ostatnich sezonów – nierealistyczne, niezgodne z charakterem postaci deklamacje. Co gorsza, do luftu był cały centralny konflikt odcinka skupiony wokół Winterfell i rezygnacji przez Jona z korony. Natomiast sądzę, że to szczęśliwie za nami i już wkrótce dręczyć będą nas zupełnie inne pytania. Plansza przed następnymi odcinkami jest ustawiona dość ciekawie. Mamy więc z jednej strony ponownie podkreśloną tajemnicę spirali, mamy armię umarłych, mamy Jona, który wie już o swoim pochodzeniu, do tego dochodzi jeszcze Złota Kompania. Rzeczy z którymi Gra o Tron miewała ostatnio problemy – intrygi, subtelne wyrażanie emocji, etc… – są już za nami. A co najlepsze Dave Hill nie napisze już żadnego scenariusza, podczas gdy David Nutter jeszcze wróci do reżyserii. Jestem więc ostrożnie optymistyczny. Ode mnie odcinek dostaje (trochę na kredyt) siedem cytrynowych ciasteczek. A od Was? Gra o Tron S08E01 Ocena DaeLa - 7/10 User Rating (262 votes)
Gdzie oglądać serial Gra o tron online? HORIZON GO Abonament. Abonament. Odcinek 173. S0 E174. Odcinek 174. S0 E175. Odcinek 175. Sezon 1. 10 odcinków Wiadomość filmy i seriale 16 kwietnia 2019, 10:14 autor: Bartosz "Frozen" Krawcewicz Pierwszy odcinek finałowego sezonu Gry o tron pobił rekord oglądalności. To jeden z niewielu seriali, który może pochwalić się stale rosnącą popularnością. Wiele wskazuje na to, że ta tradycja zostanie utrzymana do końca serii. Serialowi zostało jeszcze pięć okazji do pobicia rekordu. W Stanach Zjednoczonych pierwszy odcinek ósmego sezonu Gry o tron obejrzało 17,4 mln widzów, z czego 11,8 mln w telewizji, a pozostałe 5,6 mln poprzez VoD (HBO Go i HBO Now). Podane wyniki dotyczą wyłącznie niedzielnej premiery serialu i nie biorą pod uwagę powtórek oraz rezultatów VoD z poniedziałku i wtorku – na te dane będziemy musieli jeszcze trochę poczekać. Premiera ostatniego sezonu Gry o tron przebiła swoją oglądalnością wszystkie inne odcinki serii. Wcześniejszego rekordzistę, którym był finał siódmego sezonu, w dniu premiery obejrzało 16,9 mln widzów (z czego 12,1 mln w telewizji). Pierwszy odcinek ósmego sezonu jest również rekordzistą pod względem liczby wzmianek na Twitterze. W samą tylko niedzielę użytkownicy serwisu napisali ponad 5 mln tweetów o serialu. Gra o tron to jeden z niewielu tytułów mogących pochwalić się stale rosnącą popularnością. Poniższa tabela uwzględnia premierową emisję odcinków w telewizji, powtórki, streaming na żywo i VoD. Sezon 1 Sezon 2 Sezon 3 Sezon 4 Sezon 5 Sezon 6 Sezon 7 Średnia oglądalność w USA 9,3 mln 11,6 mln 14,4 mln 19,1 mln 20,2 mln 25,7 mln 32,8 mln Finałowy sezon Gry o tron liczy sześć odcinków. Polacy mogą oglądać serial w tym samym czasie, co Amerykanie – premiery odbywają się co tydzień, w nocy z niedzieli na poniedziałek o godzinie 3:00 na HBO i HBO Go. Oficjalna strona internetowa serialu Gra o tron (Sezon 8) Serial będący adaptacją sagi "Pieśń lodu i ognia" autorstwa amerykańskiego pisarza George'a R.R. Martina, opowiadający o losach kilku rodów walczących o władzę w krainie Westeros. Czekaliśmy na niego niemal tak długo, jak w Westeros czeka się na zimę, ale w końcu jest. I choć finałowy sezon "Gry o tron" zaczął się spokojnie, nie wątpimy, że to tylko cisza przed burzą. Spoilery. Czego spodziewać się po spotkaniu z dawno niewidzianym przyjacielem? Bez wątpienia emocji i wzruszeń, oczywiście wspominek, ale też bacznego przyglądania się sobie nawzajem, a może nawet pewnego rodzaju nieśmiałości. Z ulubionymi serialami jest podobnie, dlatego po niemal dwuletniej przerwie od "Gry o tron" na nowy odcinek czekaliśmy z ekscytacją i lekko się przy tym denerwując. Co jednak mieli powiedzieć niektórzy z bohaterów? W końcu dla nich rozłąka była często jeszcze dłuższa, w dodatku w pewnych przypadkach poprzednie spotkania bynajmniej nie należały do przyjemnych. Stąd też przybycie do Winterfell Jona z Daenerys i jej armią przebiegało w atmosferze bardziej napiętej niż radosnej, ale tego akurat należało się spodziewać. Ba, ci z was, którzy mają dobrą pamięć (albo odświeżyli sobie niedawno poprzednie sezony), mogli nawet przeżyć małe déjà vu, bo oczywiście nie była to pierwsza wizyta gości z południa na dalekiej północy. Gra o tron – cisza przed burzą w 8. sezonie Podobną zaliczyliśmy na samym początku serialu, gdy wraz z małą Aryą z ekscytacją oglądaliśmy wjeżdżający do Winterfell królewski orszak i to właśnie do tej sceny bezpośrednio nawiązuje otwarcie finałowego sezonu. Będąc tylko jednym z kilku w tym odcinku mrugnięć okiem twórców do widzów, a zarazem przypomnieniem, jak wiele czasu minęło, odkąd po raz pierwszy trafiliśmy do tego świata. Nostalgiczna atmosfera towarzyszyła nam zatem od pierwszych sekund i nie opuściła praktycznie do samego końca, ponieważ dostaliśmy premierę skupioną właśnie w znacznej mierze na wspominaniu i długo oczekiwanych ponownych spotkaniach. I chwała twórcom za to, że sobie na taki początek pozwolili, nie wrzucając nas od razu w środek fabularnej zawieruchy, lecz pozwalając gładko wrócić do serialowych realiów. Powiecie, że to zwykłe marnotrawstwo czasu w tym krótkim sezonie i choć pewnie w wielu innych przypadkach bym się z takim postawieniem sprawy zgodził, tutaj jak najbardziej popieram przyjęte rozwiązanie. Wojnę i jej konsekwencje przecież i tak zaraz dostaniemy, za to okazji, by po prostu spędzić czas z niektórymi bohaterami, możemy już nie mieć. A że w wielu z nich zaszły od ostatniego spotkania ogromne zmiany, to grzechem byłoby nie poświęcić im chociaż kilku wspólnych chwil. Gra o tron sezon 8 – wiele spotkań na początek "Winterfell" zafundowało ich naprawdę sporo, ale nie było oczywiście serialowym odpowiednikiem rodzinnego pikniku. W tych okolicznościach to niemożliwe i naprawdę trudno mi się zdecydować, czy bardziej mam na myśli wiszące nad wszystkimi zagrożenie, czy może jednak chłodne (dosłownie) przyjęcie Matki Smoków na północy. Powiedzmy zatem, że jedno i drugie znalazło tu swoje odbicie, może nie posuwając specjalnie naprzód fabuły, ale dokonując w niej niezbędnych przetasowań przed wielkim starciem. A przede wszystkim przypominając nam, jakie interesy i motywacje kierują poszczególnymi postaciami. Poza mniej i bardziej sympatycznymi spotkaniami, dostaliśmy zatem szybki przegląd towarzyszących najważniejszym bohaterom przeżyć, mieszających się bezpośrednio z westeroską polityką i bieżącymi problemami. Widzieliśmy nie do końca wiedzącą, czego się tu spodziewać Daenerys i zdystansowaną, by nie powiedzieć wrogą Sansę. Była Arya, początkowo z dziecięcym uśmiechem na ustach spoglądająca na bliską sercu przybyłych, potem dostrzegająca, jak się zmienili i jak sama już dawno nie jest zadziorną dziewczynką sprzed lat. No i rzecz jasna Jon, po części tkwiący w różnego rodzaju zależnościach, po części niepotrafiący ukryć emocjonalnego wymiaru swojego powrotu do domu i spotkania z rodzeństwem. Wszystko to przenikało się w gęstej sieci trudnych do oddzielenia prywatnych i politycznych układów, zarysowując przed nami potencjalne linie konfliktu. Wiele z tego dało się oczywiście przewidzieć, jednak zobaczenie na własne oczy, że sprawa jest pod wieloma względami znacznie bardziej skomplikowana, niż chciałby to widzieć choćby Jon, było absolutnie kluczowe. Owszem, w perspektywie mamy starcie życia ze śmiercią czy dobra ze złem, ale to wcale nie oznacza, że bardziej przyziemne rzeczy muszą zejść na drugi plan. Innego podejścia się po "Grze o tron" nie spodziewałem, a że gdzieś pośrodku udało się wcisnąć trochę emocji, to całość oglądało się wyśmienicie. Wróciła Gra o tron, a wraz z nią smoki Tym bardziej że zapewniono nam jeszcze dodatkowe atrakcje, na czele oczywiście ze smokami i tym razem już dwójką dosiadających je jeźdźców. Nie da się ukryć, że wkradło się tam trochę tandety, a cała sekwencja pasowała raczej do "Jak wytresować smoka", niż do "Gry o tron", ale po pierwsze, wyglądała kapitalnie, a po drugie została skwitowana cudownym komentarzem Jona ("You've completely ruined horses for me"). Dodajmy jeszcze pocałunek z groźnie łypiącym gadem w tle, a otrzymamy sporo luzu, na który szczerze mówiąc, nie liczyłem. Dobrze jednak, że znalazło się na niego miejsce, bo powagi tu aż nadto i będzie tylko więcej. Nie po to przecież Jon poznał wreszcie prawdę o swoim pochodzeniu, byśmy to teraz zostawili, prawda? A zważywszy na słowa Sama, mimo rozgoryczenia (świetna scena, gdy dowiedział się o losie ojca i brata) słusznie zauważającego, że Daenerys może nie być gotowa na podobną uległość w kwestii tronu, co Snow, nietrudno dostrzec, że kieruje się nas w stronę zakończenia nieuwzględniającego happy endu dla tej pary. O ile przyjmiemy, że taki kiedykolwiek był w planach i, co jeszcze ważniejsze, jeśli naprawdę nas ta kwestia interesuje. Bo pomimo ciągłych prób emocjonalnego zaangażowania w związek Jona i Dany, nadal widzę tu głównie problem typu: "wiem, że przespałem się z własną ciotką i nie mam pojęcia, co z tym zrobić". A to wróży tej dwójce równie kiepsko, co fakt, że ciekawiej od nich wypada tu naprawdę sporo bohaterów. Gra o tron – powrót najważniejszych postaci Ot, choćby Sansa, która poza wykazywaniem znacznie większej dojrzałości w rządzeniu od swojego brata, zaliczyła również pouczające (dla niego) spotkanie z Tyrionem. Niby wiemy to od dawna, a jednak ciągle nie przestaje mnie zadziwiać, jak świetnie udało się rozwinąć tę postać. I nie sądzę, by na tym miało się skończyć, bo gdy tak oglądałem, jak najsprytniejsze umysły w Westeros próbowały znaleźć odpowiednie wyjście z sytuacji, nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że żaden nie dorównuje pani Winterfell. Prędzej w szranki z nią stanąć by pewnie mogła Cersei, choć i jej może w końcu wyjść bokiem odprawianie z kwitkiem kolejnych sojuszników. Złota Kompania to w końcu tylko najemnicy (w dodatku bez słoni), a Euron Greyjoy… cóż, powiedzmy, że do najbardziej godnych zaufania ludzi w Siedmiu Królestwach się nie zalicza. No ale przynajmniej nie nudzi królowej, a to już spore osiągnięcie. Trudno przewidzieć w tym momencie, co dokładnie siedzi w głowie Cersei (poza nienawiścią i żądzą zemsty, która nie omija nawet Jaimego), ale twórcy wciąż potrafią to sprzedać na tyle przekonująco, że w porównaniu z nią Nocny Król wydaje się tym mniejszym problemem. Zestawiając zaś to z aktualnymi wydarzeniami na północy, nie sposób nie ekscytować się nadchodzącymi odcinkami. Jasne, "Gra o tron" wciąż zmaga się ze znanymi skądinąd problemami, choćby w rozpaczliwy sposób zamykając luźne wątki (tym razem mieliśmy na przykład uratowaną mimochodem Yarę – a to tylko po to, żeby Theon mógł szybciutko wrócić do Winterfell), ale okłamywałbym sam siebie, twierdząc, że znacząco przeszkadza to w odbiorze. A gdy poza tym twórcy dostarczają nam na każdym kroku coś wyjątkowego, to o wadach zapomina się praktycznie od razu. Gra o tron – 8. sezon zapowiada się znakomicie Premiera 8. sezonu wypada zatem dokładnie tak, jak można było zakładać – nie fundując przełomowych wydarzeń, zgrabnie wyłożono fundamenty pod resztę historii, dając jednocześnie mocno do odczucia, że zbliża się koniec. Czasem zachowując powagę, a kiedy indziej ją przełamując. Sięgając po bardziej wyrafinowane sztuczki (zakończenie z Branem i Jaimem, czyli kolejne nawiązanie do pierwszego odcinka) i te doskonale z serialu znane (niczym nieuzasadniona erotyka). Emocjonując w subtelny sposób, jak przy spotkaniu Aryi z Jonem, albo w daleki od niego, ale bardzo skuteczny, jak w wyjętej rodem z horroru scenie z martwym lordem Umberem. Przy tym bogactwie atrakcji, najbardziej cieszy jednak coś znacznie prostszego – że w tej chwili tak naprawdę nieważne, jak się to wszystko skończy. Nieważne, czy uda się pokonać Nocnego Króla i kto zasiądzie na Żelaznym Tronie. Znacznie istotniejsze, że w odcinku zbierającym razem wielką liczbę bohaterów nie było wrażenia chaosu i szycia całości grubymi nićmi. Wręcz przeciwnie, wszyscy są na swoim miejscu, każdy przeszedł do niego długą drogę i w każdym przypadku ma ona ogromne znaczenie dla jego postawy. Po takim wprowadzeniu zostaje tylko cierpliwie czekać, co przyszykowali dla nich twórcy. Nowe odcinki Gry o tron w poniedziałki w HBO Gra O Tron Sezon 6 Odcinek 6 Online [S06E06] CDA/ HBO/ OGLĄDAJ ONLINE (lektor PL) Link w opisie. Gra O Tron Sezon 6. 0:37. gra o tron sezon 5 odcinek 1. Artur Borecki.„Gra o tron” to serial, na temat którego powstało więcej teorii, plotek i spekulacji niż większości obecnie nadawanych produkcji razem wziętych. Zwłaszcza zbliżający się, finałowy sezon rodzi przed premierą setki pytań i rozważań. Po części wynika to z faktu, że oficjalnych informacji na ten temat mamy bardzo mało. Nawet opublikowane przez HBO teasery produkcji nie pokazują nowych ujęć pochodzących z ostatniego sezonu. Co zresztą nie przeszkadza fanom toczyć gorących dyskusji na ich związane z „Grą o tron” nie powinny jednak nikogo dziwić. Ostatnie sześć odcinków produkcji złożą się na dzieło, jakiego telewizja wcześniej nie widziała. Nawet ich długość miała dorównywać pełnometrażowym filmom. Do tej pory nie wiedzieliśmy jednak, o jak obszerny czas chodzi. Gra o tron odcinki - kiedy premiera? Francuski portal Premiere poświęcony filmom i serialom poinformował na Twitterze, że ta informacja została właśnie ujawniona. Podczas spotkania prasowego zorganizowanego przez grupę telewizyjnych nadawców Orange Cinema Series (która pokazuje w tym kraju produkcje HBO) pochwalono się także 8. sezonem „Gry o tron”. Zdradzono długość poszczególnych dziwne jednak, informacje podane przez portal nie zgadzają się z opublikowanym zdjęciem z konferencji. Na slajdzie zaznaczono, że każdy z sześciu epizodów potrwa 90 minut. Z kolei według francuskich dziennikarzy podczas prezentacji miano ujawnić, że dwa pierwsze odcinki potrwają godzinę, a kolejne cztery po 80 minut każdy. Różnica jest więc znacząca. W zależności od przyjętej wersji 8. sezon byłby najdłuższym z dotychczasowych lub mniej więcej równy poprzedniej odsłonie (mimo ograniczonej liczby odcinków). Tak czy inaczej fani „Gry o tron” mogą czuć się zadowoleni. Premierowy odcinek 8. sezonu „Gry o tron” trafi na antenę HBO 15 kwietnia. __________________________________________________________________________Dziękujemy, że wpadłeś/-aś do nas poczytać o filmach i serialach. Pamiętaj, że możesz znaleźć nas, wpisując adresdmfo4. 373 493 240 195 429 53 461 139 213
gra o tron sezon 1 odcinek 8 seansik
